De weg naar het Sabumschap

Begonnen in mijn studententijd als introducee, meegebracht door Heleen Tims naar haar eigen trainingsclub bij Robert Boer, die aan een bosje hardwerkende mannen en vrouwen

op zolder in een bedrijfspand een paar keer per week training gaf met een bevlogenheid en intensiteit dat het ervan af spatte: urenlang werd er doorgegaan, vermoeidheid was een niet bestaand woord… Ik mocht blijven gelukkig. Voor mij bleek het een weg, uitweg te zijn om mijn energie kwijt te kunnen, mijn temperament en driftigheid te kanaliseren in samenspel en samenzijn met mensen die hielden van flink en hard werken, zweten, lachen (ook om een pak slaag), in trainingen die nooit hetzelfde waren, want Robert wist altijd weer iets nieuws te bedenken om de stof onder de knie te krijgen.

Het ontstaan van de club kwam enige tijd hierna, de naam BOOZ herbergt in zich de oorsprong: Bij Ons Op Zolder. Ik herinner me van al deze jaren het eindeloze trainen, de weekenden die veel in het teken stonden van Taekwon-Do, het plezier van gewoon doen, lesgeven aan de kinderen, de vele wedstrijden die we deden in binnen- en buitenland, de onvergetelijke zomerkampen, de avonden na afloop van de training in de kroeg nabomend, nagenietend. Extended family life…

Het eerste Dan-examen heb ik destijds met Jantien Lindeboom met goed gevolg afgelegd, Martijn Lindeboom en Henk Kokkelkoorn gingen toen op voor de tweede Dan, dus we bereidden ons voor met z'n vieren. Eerst merkwaardig genoeg heel veel eten, om vervolgens de stof door te ploegen in een stoffig zaaltje: Jantien woonde in een soort antikraakachtige villa. De voormalige eetzaal was gewillig. En glad.

De scriptie die vereist was voor de derde Dan wijdde ik in 2004 aan het belang van het naleven van de tenets in het werk dat ik toen deed en nog doe: psycholoog in de forensische psychiatrie. De waarden die Taekwon-Do uitdraagt zijn zo belangrijk in het vak ten aanzien van de populatie waarmee ik werk: zonder hoffelijkheid, zelfcontrole, integriteit, doorzettingsvermogen en onoverwinnelijkheid van geest valt er geen verbinding te leggen met de gevaarlijke, psychiatrisch gestoorde medemens, die vaak zo beschadigd is dat geduld en rust onontbeerlijk zijn in het contact en de behandeling. Omdat het veiligheid en voorspelbaarheid initieert en jezelf als persoon betrouwbaar maakt.

Helaas bleek de examenstress tijdens dit derde Dan-examen dermate hoog op te lopen dat ik zakte: de herinnering aan de juiste afloop van de tuls bleek opeens in een zwart gat te zijn beland, zo leek het: onbereikbaar, onmogelijk om uit het geheugen op te diepen. Het herexamen pakte beter uit. Enige tijd ben ik gestopt met Taekwon-Do met voor mij toen duidelijke redenen en trainde ik stevig verder met Pencak Silat. Ook nog wedstrijden gedaan, heftig, want immers full contact. Pink gebroken, onderarm gebroken. Maar vechten moest ik van mezelf.

Maar ja. Het verlangen kwam terug naar de club, naar het lesgeven en dat heb ik vervolgens gedaan tot laat in mijn zwangerschap: elke maand moest de dobokjas groter, want het werd een hele toestand dat lichaam. In 2008 niet probleemloos bevallen van Sven, een enorme vent. Het eerste dat ik deed in het ziekenhuis was Robert bellen die verbouwereerd reageerde in Noorwegen, waar hij op vakantie was. Het heeft me enorm veel bloed, zweet en tranen gekost om uiteindelijk weer in dobok in de zaal te gaan staan en te blijven: mijn lijf dat zich eerder probleemloos liet aansturen wilde en kon niet meer wat voorheen wel mogelijk was. Alsof ik weer een beginner was, met een kilo of -tig extra… Deze schaamte, met derde Dan zo te staan harken heb ik moeten overwinnen om met bezieling te blijven doen wat ik wilde doen: hard en plezierig trainen, op weg ooit naar de vierde Dan.
Ben gezegend met iets hardnekkigs in het karakter, gelukkig soms ook: de onbedwingbare geest? Vorig jaar leek het passend ernaar toe te gaan werken: veel ingehaald, bijgehaald, bijgeleerd. In emotioneel opzicht een stuk opgeschoven, wijzer geworden inmiddels ook?

Sahyun James Tjin-A-Ton werd bereid gevonden het examen af te nemen, dat plaatsvond in juni. Goed voorbereid, veel uren louter besteed aan de stof, veel getraind ook met Martijn Lindeboom (die op 1 september 6e Dan-examen ging doen) en partner voor de steps Gerrie Stroeve. En toch: opnieuw het fenomeen van het derde Dan-examen: vloog uit de tuls, of wist ze niet meer uit te lopen. Zoveel stress, zoveel energie dat verkeerd gericht werd? Bij de breektesten brak ik mijn middenhandsbeentje (bleek later in het ziekenhuis) bij de eerstgevraagde techniek: ap joomuk door zelf vast te houden plank. De onderdelen theorie, de steps en hosinsul waren overtuigend.

Eindconclusie: tul 16, 17, 18 moesten opnieuw in het deelherexamen, net als de breektesten en de Bal Matsogi. Opnieuw de teleurstelling in mezelf, over mezelf, de schaamte naar de ander overwinnen: ik had het zo gehoopt te halen. In de paar weken gips en vakantie mezelf weer opgeladen voor het deelexamen, want ik liet me niet van de wijs brengen, had ik bedacht. Dit geschiedde op 2 september jongstleden met als uitkomst: geslaagd voor de vierde Dan! Onwerkelijk eerst, nu een maand later nog steeds een vreugde brengende hoedanigheid, dat Sabumschap. Op mijn tweeënveertigste behaald. Omdat doorgaan het verschil maakt. Moeder van een supermannetje, psychotherapeut in opleiding: leren, leren, leren is het leven. Deze lange weg naar het instructeursschap is een heel intensieve, ingewikkelde, veeleisende en confronterende weg geweest. Met mezelf met name. Heel mooi ook verrijkend, inspirerend, rijpend en uiteindelijk passend. Ben heel erg trots dat het me uiteindelijk is gelukt om deze mijlpaal te behalen.

Ik bedank Robert. Ik bedank de club, trots op Sabum nummer twee! Ik bedank alle mensen in deze aanloopperiode met wie ik samen me voorbereidde, maar ook ITF-Nederland: blijkbaar is het ze gelukt nóg een vrouw het register van vierde Danners in te jagen! Omdat het nu klopt, nu pas.

Tot ziens, tot snel.

Groet, Renate Reker.