Mijn zwarte band
In mei 2012 heb ik examen gedaan voor mijn 1e dan en mag ik, na 6 jaar trainen, een zwarte band en een boosabum dobok dragen. Reken maar dat ik daar heel trots op ben!
Voor velen lijkt mijn leeftijd (48 lentes) een rol te spelen en ik kreeg en krijg regelmatig een vraag waarom en hoe ik hiertoe gekomen ben. Misschien moet ik het eens op een rijtje zetten.
Het begin: Taekwon-Do les bij Wim Bos in Appingedam, Delfzijl en Farmsum.
In mijn jeugd ben ik begonnen met Taekwon-Do lessen in Appingedam en kreeg daar les van (toen) Boosabum Wim Bos. Wat ik me daar van herinner is dat het niveau en tempo hoog lag en, vooral, er altijd met heel veel plezier getraind werd. Ik was zeker geen natuur talent en sparren was niets voor mij maar ik heb er drie hele belangrijke lessen geleerd: “ ergens volmondig “ ja!” tegen zeggen”, “doorzetten” en” nooit, nooit, nooit opgeven” . Deze lessen hebben me erg geholpen: in het volgen van avondstudies naast mijn werk, in mijn prive leven en in mijn werk.
Nadat ik een lange periode van avond- en deeltijdstudies had afgerond heb ik een tijdje met mijn ziel onder de arm gelopen (afkicken van het studie ritme) en uiteindelijk toch de moed gehad de dojang binnen te lopen. Dat was in 2004.
Wat zag ik toen?
Allemaal jonge mensen die heel hard trainden, een hoog tempo en leuke sfeer. Vraagje: “ zitten jullie op 40+ te wachten?”. “ Leuk, kom gewoon mee doen en kijk hoe het gaat!” Ik voelde me gelijk welkom maar de eerste lessen waren zwaar en resulteerden in spierpijn, heel veel spierpijn. Maar veel belangrijker: het voelde weer goed, met plezier, gewoon lekker, zoals ik het me had voorgesteld en herinnerd! Het ging voor geen meter maar wat was het leuk! Zo stijf als een plank, conditioneel een ramp, niet vooruit te branden, kilo’s te zwaar en geen enkele trap boven de band….
Maar je ziet al snel verbeteringen bij jezelf, krijgt feedback en aanmoedigingen en mag uiteindelijk, stijf van de zenuwen, examen doen voor de gele band! Wat was ik daar blij mee! En door regelmatig te trainen verbeteren je prestaties stap voor stap. Ik ontdekte dingen waarvan ik niet wist dat ik ze kon “ Tuurlijk Jonny, zitten allemaal in het standaard pakket van moeder natuur” zei Sabum. Ja, maar in de loop van de jaren was ik de handleiding wel kwijtgeraakt…..
Stap voor stap.
Natuurlijk gaat het niet zo snel meer als bij de jonge jongens en meisjes. Als je dat ziet lijkt het allemaal zonder moeite te gaan, vanzelf bijna. Maar Taekwon-Do gaat over meer dan alleen hoog en snel schoppen; het gaat om groeien. Een belangrijke tip van Sabum heeft me erg geholpen: “ kijk gewoon een band vooruit en focus je daar op zodat je een doel hebt en houdt. Gewoon steeds examen gaan doen, niet blijven hangen op je huidige niveau.”
Zo ben ik door gegroeit naar geel groen en groen. Dan kom je voor een nieuwe uitdaging: je mag naar de groep gevorderden! Dat is een flinke schok: het tempo ligt er echt hoog, het contact is er harder (maar erg gecontroleerd) en ze zijn veel en veel vaardiger. Was je in de vorige groep nog een van de beteren, nu mag je weer onderaan beginnen. Maar in deze groep ging het leren, door alle feedback en aanmoedigingen, veel sneller.
Ik twijfelde wel, zeker in de sparringsgroep en bij de vrije trainingen: hoor ik hier wel? Is het voor mijn tegenstanders wel leuk trainen? Het verschil in vaardigheid is zo groot, “ze leren vast niets als ze met mij sparren”. Dat bleek een vergissing: iedereen zoekt zijn of haar eigen leerdoelen. Zo zei de een ” jij hebt je dekking zo dicht,ik kom er niet door en dat is een uitdaging voor mij” de ander “ ja, maar ik moet uitkijken want jij slaat erg hard en die dwit van jou is snel en hard!” en een derde “ jij gaat niet achteruit, hoe pak ik dat aan?”. Je moet ook jezelf krediet willen geven: niet alles lukt een eerst keer. Bij niemand!
Ik kon er samen met Sabum om lachen dat hij mijn eerste Won-Hyo stappen ”Frankenstein’s Taekwondo” noemde…..en toen met mij de sine wave stap voor stap doornam. Net zo lang totdat het goed ging….
En gaandeweg zag ik steeds minder verschil met de jongeren. Sterker: soms vroegen ze mij hoe ik het precies deed! En zo heel af en toe ben ik ze te snel af!
En dan komt het moment dat Sabum zegt dat je na moet denken over het dan-examen! En dat wil je goed doen, heel goed. Je wilt alles laten zien zoals je het ooit op z’n best hebt gedaan. Het examen was spannend om te doen. Spannend omdat je het goed wilt doen, spannend omdat je denkt dat je veel stof hebt, spannend door de zenuwen en spannend omdat het soms niet gaat zoals jij het zou willen laten zien. Weer iets geleerd…
En nu draag ik met heel veel trots “mijn zwarte band”. Hier heb ik 6 jaar heel hard voor getraind maar vooral zes jaar met heel veel plezier getraind. Ik maakt niet de hoogste- of snelste trappen, ben niet het lenigste of de beste met sparren. Maar ik ben zonder enige twijfel wereldkampioen “ met plezier trainen”!
Wat heb ik gevonden?
Een grote groep gelijkgestemden, vrienden en vriendinnen. Mensen met een zelfde intresse waar je veel van kunt leren. Een martial art waar je zoveel in kunt verdiepen, waar zo veel kennis en diepere betekenissen in liggen. Een mogelijkheid om kennis over te dragen. Ik ben leniger geworden, sneller, afgevallen, flexibeler: dat voelt goed! Trainen is voor mij ook een vorm van meditatie geworden en ik kom snel in een “flow” waarin ik de wereld, de problemen van het werk, het weer etc allemaal vergeet en alleen de dojang nog zie en de opdrachten van de Sabum hoor.
En als ervaringsdeskundige heb ik een paar tips:
– Als je “ ja” zegt tegen Taekwon-Do train dan ook regelmatig! Zorg dat trainen een vast ondedeel van je routine wordt.
– Tuurlijk heb je ook wel eens geen zin, ben je moe, is het koud buiten. Allemaal redenen om niet te trainen. En lekker thuis te blijven, toch? Nee, natuurlijk niet! Allemaal dingen waarmee je jezelf voor de gek houdt! Wel gaan is je eerste overwinning! Mijn beste trainingen waren die waar ik mezelf al tien keer beloofd had naar huis te gaan en de training over te slaan……
– Luister niet alleen naar je lichaam (pijn!) maar ga ook in gesprek met je lichaam en geest: waarom dit signaal van pijn, deze vermoeidheid, deze stijfheid, deze angst? Er moet zoveel loskomen en soms is een beetje spierpijn gewoon een bewijs van een volgende stap.
– Kijk naar anderen maar volg vooral je eigen vorderingen. Houdt je eigen vorderingen bij in een schrift: wat ging goed, welke feedback heb je gekregen, welke aanmoediging, hoever kwam je vandaag met spagaat en split?
– Kijk beperkt vooruit, een volgende tul, een volgende band….
– Geef je grenzen aan, zeg wat je niet wilt, waar je last van hebt / krijgt of waar je “bang” voor bent. Maar: laat je ook helpen met het verleggen van je grenzen.
– En geniet van iedere training! Je hebt getraind, je hebt gewerkt aan je vorderingen, je hebt weer een steentje gelegd in het fundament.
Denk nou niet dat ik “klaar” ben… De zwarte band is geen eind station maar het begin: van nog heel veel trainings plezier, heel veel zweten, heel veel nieuwe ontdekkingen.
